ระเหระหน, ระเหหน หมายถึง ว. ซัดเซไปตามบุญตามกรรม, ไม่เป็นที่เป็นทาง, เร่ร่อนไป, อยู่ไม่เป็นที่,เช่น ผู้ลี้ภัยสงครามต้องระเหระหนไปเรื่อย ๆ.
ว. ซัดเซไปตามบุญตามกรรม, ไม่เป็นที่เป็นทาง, เร่ร่อนไป, อยู่ไม่เป็นที่,เช่น ผู้ลี้ภัยสงครามต้องระเหระหนไปเรื่อย ๆ.
ว. ซวดเซเหหันไปมา, วนเวียนไปมา.
ก. พ้น เช่น ระเหิดจากบาป; (วิทยา) อาการที่ของแข็งกลายเป็นไอ เช่นการบูรระเหิด ลูกเหม็นระเหิด. ว. สูงตระหง่าน, ระเหิดระหง ก็ว่า.
ก. ด้นดั้นไปด้วยความลำบาก, เร่ร่อนไปด้วยความลำบากยากเย็น,ระหกระเหิน ก็ใช้.
(กลอน) ก. แตก, แยก.
น. รอยแยกขนาดแคบ ๆ ของแผ่นดินเป็นต้นที่แยกออกจากกัน เช่นดินเป็นระแหง แตกระแหง.
ก. อิดโรยเพราะหิวหรืออดนอนเป็นต้น.